Nikon F2 zadebiutował w 1971 roku. Był bezpośrednim następcą Nikona F. W nowym modelu tytan zastosowany został nie tylko do produkcji roletek migawki, ale także do wykonania oprawy lustra.
Konstruktorzy chcieli do minimum skrócić czas zasłonięcia wizjera przez podniesione lustro, a osiągnąć to można było jedynie przez zwiększenie prędkości jego ruchu. Dlatego też jego oprawa musiała być lekka i jednocześnie wytrzymała – stąd na materiał do jej skonstruowania wybrano tytan.
Do lat 70-tych XX wieku, pokrywy korpusów wykonywane były zazwyczaj z mosiądzu. Korpusy Nikona często wykorzystywane były przez zawodowych fotografów w ekstremalnych warunkach i narażone były na uszkodzenia mechaniczne, dlatego też zdecydowano się na zastosowanie tytanu jako materiału do wykonania zewnętrznych elementów korpusu. W ramach eksperymentu zbudowano Nikona F2, którego pokrywy wykonane zostały z blachy tytanowej i nazwano go „Titan”.
W odróżnieniu od współcześnie produkowanych z użyciem tytanu korpusów, pierwsze korpusy „F2 Titan” nie zostały polakierowane i pozostawiono je w naturalnym kolorze tytanu. Zawodowcy jednak narzekali, że ich aparaty za bardzo się wyróżniają i błyszczą się w słońcu. Dlatego w 1979 roku do sprzedaży trafiła ograniczona ilość Nikonów F2 Titan wykończonych czarnym lakierem o charakterystycznej matowej fakturze. Nikon F2 Titan, mimo, że wyprodukowany był w stosunkowo niewielkiej liczbie egzemplarzy, zdołał zyskać akceptację fotografów. Do handlu trafiały korpusy z wygrawerowanym słowem „Titan” (tych była większość) lub tylko z literą „T” następującą po numerze seryjnym.
Dane techniczne:
Typ aparatu: lustrzanka jednoobiektywowa (35mm)
Format obrazu: 24mm x 36mm (standardowy format 35mm )
Mocowanie obiektywu: bagnetowe Nikon
Obiektyw: Obiektyw z bagnetem F, obiektywy AF
Migawka: mechaniczna, o poziomym przebiegu, tytanowa
Automatyczna kontrola ekspozycji: priorytet migawki (tylko z użyciem DS-1, DS-2 oraz DS-12) z kontrolą przysłony
Ręczna kontrola ekspozycji: mechaniczne sterowanie. 18 prędkości migawki (od 10s do 1/1000 sek, w tym X = 1/80 s), B i T i szybki czas otwarcia migawki (z podniesiony lusterem) 1/2000
Pomiar ekspozycji: W zależności od zastosowanego pryzmatu
Zakres pomiaru: 1 – 19 EV
Ustawienie czułości filmu: ISO 6 do 6400?
Samowyzwalacz: programowalny 3 – 10 sekund
Celownik: Nikon F2; Eyelevel DE-1 w standardzie +8 innych typów (wymienne)
Matówka: Microprism typ K z klinem w standardzie + 15 inne rodzajów
Pokrycie kadru w wizjerze: Praktycznie 100%
Powiększenie w wizjerze: 0,8x (Z obiektywem 50 mm ustawiony na nieskończoność)
Wielokrotna ekspozycja: poprzez przycisk przewijania
Lustro: Automatyczne, szybkopowrotne; z możliwością podniesienia i zablokowania
Podgląd głębi ostrości: poprzez dźwignia
Licznik zdjęć: 0 – 40 klatek; automatycznie zerowany po otwarciu tylnej ścianki
Przewijanie filmu: korbą po naciśnięciu przycisku lub automatyczne (z napędem MD-1 i 2)
Synchronizacja z lampą błyskową: do 1/80sek z elektronicznym flashem
Zasilanie: dwie baterie srebrowe SR-44 (1,25V)
Dodatkowe wyposażenie: MF-1 (magazynek na film 250 ekspozycji) i MF-2 (magazynek na film 750 ekspozycji)
Wykończenie korpusu: czarny lub chromowany
Wymiary zewnętrzne (szer. x wys. x głęb.): 152,4 x 125,4 ok. x 100,0 mm
Waga: ok. 1134g z DP-1; 1219g z DP-2; 1021g z DP-12
Cena katalogowa:
659,59 USD z obiektywem 50f/1.4 i DP-1 (1972),
849,50 USD z obiektywem 50f/1.4 i DP-2 (1973),
919 USD z obiektywem 50f/1.4 i DP-2 (1974),
919 USD z obiektywem 50f/1.4 i DP-2 (1975),
961 USD z obiektywem 50f/1.4 i DP-2 (1976),
1032,50 USD z obiektywem 50f/1.4 i DP-12 (1977),
1278 USD z obiektywem 50f/1.4 i DP-12 (1978),
1278 USD z obiektywem 50f/1.4 i DP-12 (1979)
163 wyświetleń
